بررسی اثر تستوسترون بر روی فاکتور رشد مشتق از پلاکت و فاکتور مشتق از سلول های استرومایی در مغز استخوان رت های ویستار نر

مقدمه: از کارامدترین روش های ترمیم آسیب های بافتی، سلول درمانی است. امروزه از سلول های msc (mesenchymal stem cell) به دلیل قدرت بالای تمایز به انواع سلول ها و ترشح فاکتورهای رشد متعددی همچون pdgf (platelet derived growth factor) و sdf-1α (stromal cell-derived factors-1alpha) برای این منظور استفاده می شود. هورمون های جنسی با اثر بر میزان ترشح این فاکتورها، تکثیر و مهاجرت سلول ها و فرایند های ترمیمی را تحت تأثیر قرار می دهند. هدف از این پژوهش، تعیین اثر تستوسترون بر غلظت فاکتورهای pdgf و sdf-1α در مغز استخوان رت های نر ویستار بود. روش ها: 24 رت به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. گروه اول تحت عمل جراحی sham قرار گرفت و مقدار 1/0 میلی لیتر روغن کنجد به عنوان دارونما دریافت کرد. سه گروه دیگر تحت عمل orchidectomy قرار گرفتند و به ترتیب دوز های 1/0 میلی لیتر روغن کنجد (به عنوان دارونما)، روزانه 1 و 5 میلی گرم بر کیلوگرم تستوسترون محلول در روغن کنجد را به صورت زیر جلدی و به مدت سه هفته ی متوالی دریافت نمودند و در نهایت میزان فاکتورها در مغز استخوان استخراج شده از فمور رت ها اندازه گیری شد. یافته ها: میانگین غلظت pdgf در مغز استخوان گروه شاهد به صورت معنی داری کمتر از این مقدار در گروه sham بود و در گروه های عقیم دریافت کننده ی 1 میلی گرم و 5 میلی گرم تستوسترون افزایش معنی داری نسبت به گروه شاهد دیده شد (05/0 > p). غلظت sdf-1α در گروه sham نسبت به گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت. این میزان در گروه عقیم دریافت کننده ی 5 میلی گرم تستوسترون نسبت به گروه شاهد کاهش معنی داری را نشان داد. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که تستوسترون موجب افزایشpdgf در مغز استخوان رت های نر می شود، در حالی که sdf-1α را کاهش می دهد.